.jpg?x1=11&x2=2362&y1=293&y2=2644&w=100&h=100&bg=ffffff)
Misnøya med stellet av faren hadde vart i fleire veker. Då ho ein dag kom og fann han sengeliggjande i gamal avføring, med ytterjakka på, langt utpå føremiddagen, sprakk det for henne. Ho gjekk i september i år ut i Stavanger Aftenblad og klaga på det ho meinte var svært uverdig og mangelfullt behandling av faren.
Ann-Krestin Møller innrømmer at det var tøft å stå fram, men konsekvensane for bebuarane ved å ikkje gjera noko, ville blitt verre.
– Eg hadde ikkje samvit til å la vere, påpeiker ho.
Systemet og haldningane til dei tilsette var etter Møller si meining, hovudgrunnane til at faren ikkje fekk godt nok stell den første tida han budde på sjukeheimen. Skal endringar komma, må nokon gi beskjed, er bodskapen hennar.
– Far kom inn midt i ferien, men har sjukeheimen gode system, skal ein vera trygg på at stellet er godt, anten det er ein ferievikar eller ein fast tilsett som utfører det. Mange av bebuarane på sjukeheimen er som barn. Hadde barn fått så mangelfullt stell som nokre av bebuarane opplevde her tidlegare, ville det blitt ei sak for barnevernet, slår stavangerkvinna fast.
Etter oppvasken blir ho varsla om stort og smått som gjeld faren, og Ann-Krestin kjenner ho har landa i rolla som pårørande. No er ho trygg på at han får god pleie, dette har gitt henne overskot til å gi noko tilbake til sjukeheimen. Saman med ein del andre pårørande har ho mellom anna dratt i gong pubkveld og julebord for dei som bur her.
– Når ting fungerer, kan eg tilby mi hjelp som pårørande. Når ting ikkje fungerte, hadde eg nok med å passa på far min.
Bonusen med å laga til liv og røre på sjukeheimen er at Ann-Krestin får bli betre kjent med dei andre som faren bur saman med.
Ho har også fått gode råd om korleis ein kan bytta sinnet ut med meir rasjonelle kjensler, og så må ein sjå kva som er realistisk å forventa av stell og pleie på ein sjukeheim.
– Eg kunne jo helst tenkt meg at far var strigla og nybarbert til ei kvar tid, men eg veit jo at det er ei grense for kva dei tilsette maktar. Men eg krev naturlegvis at han alltid er rein, tørr og stelt.
Ho rosar virksomhetsleiaren og aktivitøren for å gripe fatt i klagene hennar på ein ryddig og konstruktiv måte. Etter klagane frå Ann-Krestin Møller auka sjukeheimen mellom anna bemanninga og la om turnusar. Det blei også kalt inn til eit møte for alle pårørande der også ein representant frå kommunen var med. Elles har Sunde sjukeheim oppretta eit pårøranderåd der også bebuarar er med. Kvar avdeling ved sjukeheimen er representert ved to pårørande og to bebuarar.
– Kan pårørande krevja for mykje?
– I dette tilfellet var det snakk om stell og mat. Det er ikkje for mykje å forlanga at rutinane er på plass når det gjeld slike grunnleggjande ting, bebuarar skal vera reine tørre og ikkje lukta urin eller avføring. Det er slett ikkje for mykje forlangt, men eit sjølvsagt krav, understrekar Møller.
Men det er også viktig for henne å visa at ho som pårørande kan vera noko meir enn ei kjeftesmelle. Difor har ho gått i bresjen for fleire faste samlingar i løpet av året der pårørande går saman og steller til noko kjekt for bebuarane på sjukeheimen. Ann-Krestin Møller seier ho er ei som ikkje er redd for å seia i frå, anten det er for å gi ros eller ris.
Takka vera Pårørendesenteret og ein sjukeheim som tok kritikken på alvor, har livet hennar blitt meir avslappande. No kan ho dra på fest utan å sitja med høge skuldrer og uroa seg over far sin, ho har til og med vore på Syden-tur, noko som gjorde henne veldig godt. Men ho har heile tida eit vake auge for kva som skjer med faren på sjukeheimen. Ho er alltid klar til å tala saka hans.
